Hallo allemaal,

Eindeijk kan ik iets van me laten horen: internet krijgen (en laten werken) is een heel gedoe hier, maar het is me gelukt!

De vlucht verloopt probleemloos. Na de hele nacht niet geslapen te hebben, kom ik aan in Colombo. Tijdens de taxirit naar het station kijk ik mijn ogen uit: wat is het druk! Al het verkeer scheurt dwars door elkaar heen: brommers waar een heel gezin op rijdt (altijd dezelfde volgorde: kind, vader, baby, moeder), heel veel vrachtwagens, tuktuks (overdekte driewielscooters), busjes en auto's, fietsers en zelfs lopende moeders met kleine kinderen aan de hand. De enige regel die lijkt te bestaan is links aanhouden (jup, ze rijden hier links). Langs de kant van deze drukke weg staan allerlei kraampjes met onder andere groenten opgesteld.

Het autootje stopt voor een enorm wit gebouw met Fort Train Station erop. Ik betaal de vent en stap uit. Direct staat er een tandeloos oud mannetje voor me met enkel een verscheurde vieze doek om zijn middel. Hij wijst me waar ik een ticket kan kopen (! 50 rupees ≈ €0.32) en loopt met me mee naar het juiste perron. Daar haalt hij wat oude geplastificeerde foto's uit zijn tasje en vertelt dat het huis op de foto zijn pension is en vraagt of ik er wil komen voor een verbijf van 60 dagen. Slechts 500 rupees vraagt de oude man ervoor. Mijn antwoord is natuurlijk nee.

Ik moet zo'n 40 minuten wachten op de trein. Ondertussen vinden alle mensen op het perron mij heel interessant. Ze staren me aan. Ik voel me echt bekeken. Zo gauw ik naar ze kijk, veranderen hun strakke en vermoeide gezichten in een brede glimlach. Van achter een vrouw staat een klein jongetje me breed smilend aan te kijken. Zo schattig! Na overleg met zijn moeder komt het jongetje op me af. Met grote ogen kijkt hij me aan en vraagt ‘Wat joe neem?'. Ik vertel mijn naam en helemaal gelukkig keert hij terug naar zijn moeder. Zo gaat hij nog een paar keer op en neer en er ontstaat een klein gesprekje.

Wat is reizen met de trein ongelooflijk leuk! De coupé is helemaal volgestampt met mensen. Alleen langs de kanten zijn banken, dus ik plant mezelf met al mijn bagage in het midden van de coupé, gewoon op de grond. Het spoor loopt grotendeels langs de zee. De zee is woest! Prachtige golven met witte schuimkoppen komen drijgend op me af. Aan de andere kant zie ik huisjes, veelal vervallen. Als de mensen mij zien dan zwaaien ze of geven me handkusjes. Langs het spoor liggen kleren te drogen, uitgespreid over rotsen met stenen bewapend tegen de wind.

Ik heb geen flauw benul wanneer ik uit moet stappen, maar ik stop al snel met vragen ‘Maggona?', want ik krijg nooit een duidelijk antwoord. Alleen bij de wat grotere plaatsen staat er op het station een bordje met de naam. Ik heb een kaart van Sri Lanka bij me waar een aantal plaatsen op staan. Na een paar uur stopt de waggelende trein bij het plaatsje Panadura. Yes! Hij staat op mijn kaart! Met behulp van de afstand van Colombo tot Panadura en de tijd die de trein erover heeft gedaan, bereken ik globaal hoelang het nog duurt om in Maggona te komen.

In Maggona brengt een krakkemikkig busje me naar het Don Bosco Boys' Home. Ik heb alleen briefjes van 1000 rupees en de chauffeur heeft zogenaamd geen wisselgeld. Ik zou 900 rupees terug moeten krijgen, dus ik word flink afgezet. Op dit moment kan het me even niets schelen. Ik ben uitgeput en ik heb het super heet.

De Don Bosco jongens kijken nieuwsgierig toe hoe ik met mijn twee backpacks en hoogst waarschijnlijk een rode kop de trappen van het Don Bosco Boys' Home betreed , maar ze blijven op afstand. Rianne (24) en Vincent (26), een Nederlands stel, verwachten me al en brengen me naar Brother Marcus, the man in charge. Hij ontvangt me heel hartelijk, maar spreekt nauwelijks Engels. Rianne en Vincent showen me het Social Welfare Centre. Dit is een reusachtig pand, zo'n 50 meter van het Don Bosco Boys' Home, waar de vrijwiligers overnachten. Hier woont ook een Sri Lankaans stel, Suji en Quinton. Zij zijn altijd bezig op het terrein van Don Bosco. Het is een groot terrein. Er zijn verschillende gebouwen met verschillende doeleinden. Ze hebben ook varkens (en super schattige biggetjes!), een soort kalkoenen en parkieten. Er loopt ook een hond, Lassie.

De rest van de dag doe ik rustig aan en maak kennis met de jongens. Rianne en Vincent nemen me mee naar Kalutara, een plaatsje waar we boodschappen doen, zoals we ook de rest van de week vaak zullen doen.

Normaal zijn er 56 jongens, zowel Singalezen als Tamils, maar het is nog vakantie tot en met 4 september. De meesten brengen dan een tijdje bij hun familie door. Elke dag komen er weer wat nieuwe jongens bij. De Singalese school begint 5 september en de Tamilschool een week later.

Omdat het nog vakantie is, mag ik geen Engelse les geven. Ik maak me deze week nuttig door te helpen met het schuren en verven van de kerk. De jongens mogen dit niet doen. Ook breng ik veel tijd door met de jochies en probeer hun namen te leren (en te onthouden...).

Brother Marcus, 64 jaar, kan niet alleen voor de kids zorgen, dus helpen nog twee andere Brothers en een uncle hem: Brother Gnanamgnanapragasam (we mogen hem Brother Gnanam [njaanam] noemen), Brother Thomas en Uncle ‘Stok' -ik heb geen idee hoe hij heet, maar hij heeft altijd een stok bij zich...-.

De dagen zijn hier, zelfs in de vakantie, regelmatig en strak. 's Ochtends gaan de jongens naar de kerk en ontbijten ze (rijst met curry), daarna moeten ze van 08.00 tot 12.00 werken. Ze krijgen allerlei klusjes, zoals onkruid wieden, rijst drogen en vertrekken schoonmaken. Om 13.00 gaan ze lunchen (rijst met curry) en hebben ze vrije tijd, tenzij een van de Brothers een klus voor ze heeft. 17.00 is tea time; hele vieze thee met ongelooflijk veel suiker en melk. Na de thee gaan ze zich wassen in een stenen bak met water. Daarna hebben ze nog even vrije tijd en om 19.30 gaan ze avondeten (rijst met curry). Na het eten moeten ze direct naar bed, behalve op zondag, dan gaan ze eerst nog naar de kerk. Als de jongens 's avonds welterusten hebben gezegd tegen (een van) de Brothers, dan is het strikt verboden met ze te praten. Ik mag ze ook niet naar bed brengen of slaapliedjes met ze zingen.

Ze eten hier dus alleen rijst met curry. Zelf krijg ik dat 's ochtends echt niet naar binnen, dus ontbijt ik in het Welfare Centre. Rianne en vooral Vincent zijn de curry helemaal zat, dus we hebben twee keer zelf gekookt en zijn twee keer uiteten geweest bij BNC, een restaurantje dt wat meer zuidelijk is gelegen in Beruwala. We zijn eigenlijk altijd samen of ik ben met een van hen. Ze zijn ontzettend leuk en gezellig. Zij gaan vanaf vandaag reizen door Sri Lanka, dus alles zal ineens anders zijn. Ze hebben me gevraagd om mee te gaan, maar ik begin deze week net met mijn lessen. Ik kan ze altijd nog achterna reizen als ik me bedenk.

Dit is het even voor nu.

Tot snel!
Liefs, Bo