Goede morgen!

Nu Rianne & Vincent vertrokken zijn, zit ik 's ochtends alleen op het overdekte terras te ontbijten. Of alleen..? In het bijzijn van talloze vrolijk fluitende vogels van de mooiste kleuren hap ik de zoete yoghurt naar binnen. Ik kan echt genieten van mijn curry-loze ontbijt. Twee mini-eekhoorntjes klauteren met luid gepiep door een palmboom. Een arend zweeft cirkelend door de lucht. Er landen drie donzige vogeltjes op de ballustrade. Ze kijken verlangend naar mijn bakje, maar ze zijn niet dapper genoeg en blijven op zo'n twee meter afstand toekijken. Niet veel later vliegen ze weg. Ik verwonder me nog over hun dikke donzige verschijning -ik zou toch denken dat vogels hier haast veerloos moeten zijn- als ik de zon zie opkomen.

Het terras is een ideale plek. Ik heb prachtig uitzicht over rijstvelden, tweeëndertig grazende waterbuffels en palmbomen. Ik kan ook het Don Bosco Boys' Home zien liggen. Het terras komt uit op een ruimte met in het midden een tafel en stoelen. Ik moet deze ruimte schuin oversteken om bij mijn slaapkamer te komen. Dit is de enige slaapkamer die boven is. Suji komt alleen boven om de was op te hangen. Beneden zijn er nog vijf slaapkamers, een centrale binnenkomst ruimte met twee stoelbanken en een laag tafeltje, een ruimte met een eettafel, wasbak en koelkast en een ruimte met de keuken: tegel aanrecht met kastjes en twee gaspitten. Ik heb het samen met mijn twee huisgenootjes pas één keer gebruikt, tijdens het koken van een maaltijd (5 verschillende curries) voor 22 gasten ter gelegenheid van de verjaardag van Suji.

Suji en Quinton, februari dit jaar getrouwd, zijn heel erg leuk. Een vrolijk maf gezellig stel. Hij noemt haar my wiper (mijn bezem), soessie (lijkt verdacht veel op sushi, maar dat kent hij niet) of karuppi (zwartje). Zij zegt dat hij zijn hersens is verloren sinds ze getrouwd zijn en noemt hem mental. Ze maakt daarbij het gekkengebaar, draait met haar ogen en zegt vervolgens ‘always crazy'. Suji is rustig en ingetogen, soms zelfs verlegen. Quinton is altijd bezig en een uitbundige verteller. We praten veel met elkaar over allerlei uiteenlopende onderwerpen: van het weer tot familie aangelegenheden. Ik leer ze Engels en Nederlands, zij leren mij Singalees en Tamil.

Ik heb er sinds kort een nieuwe huisgenoot bij: het broertje van Suji. Ze noemen hem altijd liefkozend Gobby, maar eigenlijk heet hij Tiru. Hij is 19 jaar en is hier om de jongens volleybaltraining te geven. Hij speelt zelf in het nationale volleybalteam van Sri Lanka.

Alle scholen zijn weer begonnen, maar niet alle jongens gaan naar school. Of beter gezegd: niet alle jongens mógen naar school. Degene zonder geboorteakte is het door de regering verboden naar school te gaan. Ik doe met deze jongens spelletjes en probeer wat met ze te kletsen. Meestal komen we niet veel verder dan
> ‘How are you?'
< ‘Mie fajn. Joe?'
> ‘I'm fine, thank you. Did you sleep well?'
[verwonderde blik]
> ‘Sleep...'
[hij knikt begrijpend]
> ‘Good?'
< ‘Ah, jèh.'

Ik wil deze jongens Engelse les geven als de andere op school zijn, maar ze moeten vaak klusjes doen. Ik help Quinton dan met zijn ronde langs de dieren of ga naar Anna Mary (door de jongens Mary Aunty genoemd), een klein 34-jarig vrouwtje dat het slaapvertrek van de jongste jongens ‘schoon' houdt, hun kleren wast en de bedden opmaakt.

Vanaf half 1 komen de eerste jongens terug uit school. ‘Hello Boow! Boooouuwwooooouuwww! [het geluid van het huilen van een wolf] Joe fajn?'. Al vanaf dag 1 maken ze hondengeluiden bij mijn naam. Ben ik blij dat ik eindelijk uit Nederland weg ben, waar iedereen zijn hond Bo noemt, krijg ik dit..! Bow betekent hier het blaffen van een hond. Ik leg ze uit dat ik niet Bow heet, maar Bo [biej oow] en schrijf mijn naam ter verduidelijking in het zand. Ze begrijpen me, maar het blijft leuk om me blaffend te begroeten. De werkelijke betekenis van mijn naam, vertelt Quinton later, is temple tree en verwijst naar de bodhiboom waaronder Buddha de verlichting bereikte. Die betekenis draag ik bij me.

Rond half twee zijn alle jongens terug en is het lunchtijd. Van 15.00 tot 16.00 moeten ze allemaal klusjes doen. Vaak zijn het heel onnozele klusjes als het gras vegen of gevallen blaadjes verzamelen. Daarna moeten ze zich wassen en is het tea time.

Ik ga na de lunch altijd even terug naar huis (het Welfare Centre is nu mijn huis: ik ben er thuis). Ik zak al zuchtend, enerzijds door de vermoeidheid, anderzijds door de hitte, in een van de lage stoelen op het terras en drink water, heel veel water. Ik luister naar de geluiden van de dieren om me heen. Het is hier nooit stil. Vanaf een uur of vier komen er reusachtige vleermuizen overvliegen. Ze hebben een spanwijdte van bijna één meter! Met mooie rustige slagen gaan ze snel en geruisloos door de lucht. Voordat ik weer terugga naar de jongens, neem ik een heerlijk frisse douche, altijd koud. Een warme douche kennen ze hier niet eens. Ik ben echt een douche-er en laat me niet afschrikken door het koude water. Ik zet de kraan vol open en de koude waterval dendert op me neer. Het is genieten. Ik merk, keer op keer, dat mijn lichaam zo heet is dat het water opwarmt, waardoor mijn voeten geen koud, maar lauw water over zich heenkrijgen.

Om 18.00 begint mijn les. Dit is de tijd dat de zon onder gaat. Om half zeven is het pikdonker. Mijn klasje bestaat uit voornamelijk small boys en een paar middle boys. Hun leeftijd varieert van 4 tot 11 jaar. Ik begin met het alfabet en de getallen van één tot en met tien (zowel uitspreken als schrijven). Ze zijn er maar wat druk mee. Meteen heb ik door dat hun niveau's gigantisch verschillen. Ook hun inzet verschilt enorm, maar toffees doen wonderen. Zelfs de meest drukke en onoplettende boys zijn nu ijverig aan het werk, opdat ze die ene toffee maar in handen krijgen. Ik loop het klaslokaal nog niet in of ze dolen al om me heen: ‘Toppiej toppiej? ... Toppiej toedeej? ... Maj! Maj! Toppiej! ... Toppiej maj?'.

Tussen kwart voor negen en negen uur ga ik eten: curry. Ik zal eerlijk zeggen dat de curries verschillen. Je kunt het zo gek niet bedenken of ze maken er curry mee. Er is altijd vis curry, meat of kip curry en groenten curry. Ik neem natuurlijk alleen van de laatst genoemde. Ik heb al acht soorten curries voorbij zien komen: pompoen, prei, linzen, ambrella, groene bonen, ui, aardappel en ei. Door het gebruik van andere groenten verandert de structuur wel, maar de basis, en daarmee ook de smaak, blijft hetzelfde: curry leaves.

Na het eten begeleidt Quinton me onder het schijnsel van een zaklantaarn naar het Social Welfare Centre. Hij vertelt me dat het hier 's avonds niet veilig is, ‘people no good, they think wrong'. Ik moet erom lachen, want de afstand van het Boys' Home naar huis is nog niet eens twintig meter. Toch ben ik stiekem ook wel een beetje blij. Quinton verbiedt me ook alleen op weggetjes naar de meer in het binnenland gelegen huisjes te lopen. Hij zegt dat de mensen er gevaarlijk zijn en dat er een kleine jungle is. Verwonderd en opgewekt zeg ik ‘Jungle..?! Cool!'. ‘No! Danger!', zegt Quinton streng terug met een blik in zijn ogen die lijkt te zeggen: ... als je het waagt, als je het waagt..!

's Avonds word ik zittend op het terras vergezeld door tientallen vuurvliegjes. Betoverend mooi! Krekels tjirpen uit volle borst. Sterren schitteren aan de hemel. Ik overdenk mijn dag.

Tot snel allemaal!

Liefs, Bo