Bo's reisverhalen

Blij&Gelukkig

Goede middag!

Ik word steeds vroeger wakker, dus mijn ochtendritueel verandert. Ik ben nu meestal al bij de jongens, voordat ze opstaan. Om 5.00 gaat daar de bel om wakker te worden. Ik loop in de duisternis naar Don Bosco en moet opletten waar ik mijn voeten zet: kleine kikkertjes (ongeveer een centimeter bij een centimeter) springen over het (half) geasfalteerde weggetje.

Slaperige koppies komen tevoorschijn vanuit het slaapvertrek, een gebouw met vier verdiepingen..! Voorheen sliepen hier 120 jongens. Er zijn nu slechts twee verdiepingen in gebruik. Als de jongens me zien, word ik overspoeld met goede morgens: 'Bouwouww! Good morning!' en 'Good morning, Bo!'. Voor het ontbijt wordt er gebeden in de kerk, de chapel. Ik word niet veel wijzer uit hun woorden, maar ik kijk naar de in rijen opgestelde jongens en luister naar de bijzondere klanken die ze voortbrengen.

Na het ontbijt hijsen de jongens zichzelf in hun schooluniformen, poetsen hun schoenen en brengen talkpoeder aan op hun gezicht. De verschillende scholen liggen niet dicht bij elkaar, dus iedere groep jongens heeft een andere vertrektijd. Het vertrekken gaat wel volgens een vast patroon. Ze vormen een rij van klein naar groot, twee aan twee, hand in hand. Wanneer Quinton, Mary Aunty of ik de binnenkant van onze handen met de vingers naar boven gericht tegen elkaar aanleggen, draaien ze zich allemaal tegelijk richting ons, doen hun handen op dezelfde wijze en zeggen: ‘Praised be Jesus Christ'. De meesten zeggen overigens meer iets als ‘Pjeej Sji-Sjaj'.

De ene keer loop ik met de Tamilschool jongens mee (vertrek 6.30), de andere keer met de Dyalagoda School jongens (vertrek 7.00) en weer een andere keer met de St. Vincent School jongens (vertrek 7.20). Ik verdeel het eerlijk, want ze willen allemaal dat ik meeloop.

Op de scholen vinden ze me heel interessant, zowel de kinderen als de docenten. De kinderen verzamelen zich allemaal om me heen. Ik voel me dan net een bezienswaardigheid. ‘Kom dat zien: een blanke!'. Mijn jongens vinden dat geweldig, want zíj kennen mij. Dat is dan cool ofzo. Ook iedere keer dat er opweg naar school naar me wordt geroepen of getoeterd, kijken ze me met een brede grijns aan. Michael, een van de oudere jongens, kijkt me juist bezorgd aan en zegt: ‘You careful, OK? You walk back.' Ik verzeker hem ervan dat ik voorzichtig zal zijn. Hij lijkt gerustgesteld.

De weg waarlangs we moeten lopen om naar de Tamilschool te gaan, is dezelfde weg die ik neem om boodschappen te doen. De ene keer doe ik dat met een tuktuk [toektoek] (naar supermarkt FoodCity in Beruwala), de andere keer op een heren mountainbike (naar supermarktje Wykirama in Maggona). Ik heb een vaste tuk-driver, Gunaradna. Ik kan hem bellen wanneer ik wil en hij staat altijd voor me klaar. Hij komt me zelfs opzoeken bij het Boys Home om me van te voren te melden dat hij de volgende dag zelf onderweg is, dus dat hij me niet naar FoodCity kan brengen. Geweldig toch? Ik doe daar maximaal één keer per week boodschappen.

De tuk is echt the master of the road. Vergeleken met andere voertuigen is hij klein, maar scheuren kan ie zeker. We worden vaak genoeg in het nauw gedreven door passerende bussen en vans, maar Gunaradna manoevreert ons zonder enige moeite langs en tussen de passerende massa. We moeten uitwijken voor koeien, fietsers en wanderlaars. Dan is het slechts een kwestie van hopen niet door een van de tegenliggers overreden te worden, die geregeld op de verkeerde helft van de weg rijden. De weg loopt langs de zee. Ze is zo dichtbij en ik zie haar veel te weinig. Ik ben pas één keer in de zee geweest, tegen het advies in: rode vlag. Echt heerlijk! Golven van meer dan twee meter sloegen over me heen. Als ik de zee zo zie vanuit de tuk, dan verlang ik naar een verkoelende duik. Er zijn viskraampjes met vers gevangen vis en dry fish: stinken..! Oef! De reeks opgestelde kraampjes is te lang om mijn adem in te houden. Er staan statues van onder andere Boeddha, Jezus en Maria langs de weg, de meesten omgeven door een glazen kast. De mensen stoppen bij de beelden, raken het glas aan, zeggen iets binnensmonds, buigen of sluiten hun ogen. Ik vind het bijzonder om te zien dat de verschillende geloven zo vredig naast elkaar leven. Het is zo'n 20 minuten rijden naar Beruwala, maar de tijd vliegt voorbij.

FoodCity; walgelijke naam. Het liefst ga ik rechtsomkeert bij het lezen van die naam, dus lees ik ‘m niet. De Engelse taal is alom aanwezig, toch spreekt vrijwel niemand het. Een man in een pak met manchetknopen opent de deur voor mij. Hij knikt en glimlacht. Ik knik en glimlach terug. Je moet hier zeker geen haast hebben. Het is geen probleem om eerst gevallen rijstkorrels bij elkaar te vegen om dan uiteindelijk het fruit, waar ik al een kwartier mee in mijn handen sta, te wegen. Eenmaal bij de kassa wordt eerst het aantal plasticzakjes geteld, voordat de cassière me begroet, me vriendelijk een goede morgen wenst en de producten, die ik inmiddels allemaal op elkaar gestapeld voor haar neer gelegd heb, traag (!) begint te scannen. De helft van de producten staat niet in het systeem, waardoor de prijs dus handmatig moet worden ingevuld. Denk vooral niet aan Albert Heijn. Daar is met moeite te onderscheiden welke bliep van welke kassa afkomstig is. Toch is FC een supermarkt van hoge klasse en is niet te vergelijken met de tig supermarktjes -metalen kooien- die overal, zelfs in de meest fgelegen en kleine steegjes, te vinden zijn. Als ik klaar ben met het inpakken van mijn boodschappen, opent diezelfde man de deur opnieuw voor mij en loop ik naar Gunaradna, die in de tuk op me wacht.

Ik kan Gunaradna álles vragen. Zo heb ik potloden nodig voor mijn lessen, dus vraag ik hem: ‘Do you know a place where they sell pencils?'. Hij kijkt me niet begrijpend aan, dus ik herhaal: ‘Pencils. PEN-CILS...' [Ik maak er schrijfbewegingen bij.] ‘... You know? Writing? Pencils? Pen? Pen-CILS'. ‘Aaaah! Pencils!', zegt hij en lacht tevreden. Vervolgens brengt hij me naar een slipperzaak... Tja, soms verloopt de communicatie wat moeizaam, maar hij parkeert de tuk en gaat samen met mij winkeltjes in en uit opzoek naar potloden. En we vinden ze, natuurlijk.

Het lesgeven is ontzettend leuk. Wanneer ik in het lokaal ben, word ik niet langer Bo of Boooouuww genoemd, maar spreken ze me allemaal aan met teacher. Ik probeer zoveel mogelijk in te spelen op de verschillende niveaus, zodat iedereen gemotiveerd blijft: van heel easy tot gevorderd. De een geef ik nog steeds het alfabet (kapital en simple) en de getallen van nul tot en met tien, de ander geef ik tekeningetjes, die hij dan met woorden moet matchen. Ik leer ze woorden als sun, moon en cloud, dierennamen als lion, parrot, cat, tiger, dog, elephant etc. en de kleuren. Eerst laat ik ze de woorden uitspreken door mij na te zeggen, daarna moeten ze schrijven aan de hand van mijn schrijfsels in hun schrift. De één krijgt de woorden in kapital in z'n schrift, de ander in simple. Dat ligt maar weer net aan het niveau. Naast Engels geef ik ook wiskunde: optellen, aftrekken, delen en maal. Ik heb zelf leren tellen in het Singalees, dus dat is wel zo handig voor de jongens die de getallen in het Engels nog niet (volledig) kennen. Sommige jongens kunnen nog niet eens in het Singalees tellen of slaan voor het gemak een aantal getallen over, dus dat leer ik ze dan ook meteen. Mijn klasje werkt (meestal) graag. Laatst was het zelfs stil (!), was iedereen aan het werk en stond er niemand aan mijn tafeltje. Dat is wel een heel unieke situatie.

Mijn les begint over een paar minuten, dus ik ga snel naar ze toe!

Liefs, Bo

Reacties

Reacties

Jonathan

Weer een superleuk berichtje. :) Erg leuk om te lezen!

lili

Most likeable teacher ever! XX

Claudia

Lieve Bo,
Wat een ontroerend mooi verhaal weer!
Liefs, je tante

Jenni en Philip

Hi Bo, WEER een heel leuk verhaal! Jan en Nel geniet er ook van hoor want ik geef ze elke keer een printje! Jeetje jij staat inderdaad wel heel erg vroeg op! Leuk dat de boys allemaal willen dat jij met hun meeloopt naar school en dat je daar de middelpunt van de aandacht bent! De tuktuk verhalen vinden wij natuurlijk schitterend want uiteraard hebben ze in Azie een veel andere manier van rijden dan wij! Jammer dat je maar 1 keer hebt kunnen zwemmen - wat leuk trouwens dat je de zee "haar" noemt! Volgens mij geef je ook hartstikke goed les, als ik je verhalen lees - de aandacht goed verdelen over de diverse niveaus en diverse oefeningen doen - heel goed Bo! Nou meis tot de volgend verhaal en oh ja de gordijnen zijn weer open !! (hihi). Liefs Jenni en Philip

Geert en Marieke

Lieve Bo,
Het heeft even geduurd maar ik heb eindelijk je berichten gelezen. De link die Lisette stuurde was ergens in mijn mailbox blijven hangen en door alle drukte hier had ik nog steeds niet de tijd genomen om te reageren, sorry!!
Moos is nu op schoolkamp en Geert is mee, ik ben dus lekker twee dagen alleen. Ze hebben net gebeld (het is nu 19.00 uur) en hebben het best wel naar hun zin. Dat is fijn want Moos zag er gigantisch tegenop zoals elk jaar. Maar hij wordt natuurlijk ook ouder, weet nu wel zo'n beetje wat hij kan verwachten en kan dus ook een beetje genieten.
Wat een mooie blogs schrijf je zeg. Ik kan me helemaal voorstellen hoe je daar zit, zelfs de smaken en geuren komen tot leven. Afgelopen zaterdag waren Lisette en je broers bij ons om te barbecuen. We hebben je natuurlijk wel gemist, Maura was er ook en die vindt jou altijd erg interessant (zo'n groot meisje!). Maar het was fijn om de vehalen van Lisette te horen, ben benieuwd hoe jullie het samen gaan hebben! Ik heb lang geleden een aantal weken met mijn moeder door Sri Lanka gereisd en heb daar erg mooie herinneringen aan. Helaas geen foto's, alleen dia's, dus ik weet niet meer precies waar we geweest zijn. Ik kan me een tempel op een berg herinneren waar we 's nachts omhoog zijn gelopen om de zonsopkomst daar te beleven, echt prachtig! Misschien staat 'ie al wel op je lijstje, of heb je nog geen plannen gemaakt?
Ik wens jullie samen een hele mooie tijd toe en jou een prachtig verblijf. En beloof dat ik je blog nu wat beter zal bijhouden!
lieve groetjes van ons alledrie,
Marieke

Annemieke Ruijzendaal

Leuk om je wel en wee op deze manier te volgen :-)

Groet van Annemieke en clan

Remko, Laura en Djoy

Hoi lieve Bo!

Nu we zelf weer terug in NL zijn (KOUD!!) volgen we je avonturen, prachtige verhalen! We zouden het liefst onze rugzakken weer inpakken en je 'live' volgen... Veel plezier ook nu je met mama op stap bent!
Liefs van ons en een kus voor jullie allebei...X

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!