Bo's reisverhalen

Geen afscheid

Hallo allemaal,

De dagen gaan snel: de tijd vliegt! Iedere dag leer ik de jongens steeds iets beter kennen en raken we meer en meer gehecht aan elkaar. Ze zijn stuk voor stuk bijzonder. Mooie kinderen: samen lachen, zingen, dansen en stoeien, zelfs tijdens het werk. Achter al deze vrolijk ogende jongens zit een historie, een eigen verhaal. De verhalen blijven verborgen, maar ik zie hoe hun achtergrond het dagelijks leven beïnvloedt. Nu ik ze beter ken, zie ik het aan hun houding, de manier van lopen, in hun ogen.

De één heeft (voor zijn eigen leven) moeten vechten in de oorlog als kindsoldaat, heeft mensen dood zien gaan en heeft zelf moeten doden. Een ander is gedumpt, omdat z'n vader of moeder hertrouwd is. Het is in Sri Lanka niet toegstaan om kinderen uit een vorig huwelijk te houden. Twee broertjes hebben hun moeder in de fik zien gaan en zijn zelf nog net op tijd gered door hun oma. Ouders of familieleden zijn te arm om voor de kinderen te zorgen en brengen ze hier onder. Er zijn ook wezen door onder andere de tsunami in 2004. Kinderen die thuis worden mishandeld, worden door de kinderbescherming overgeplaatst. En er worden kinderen van de straat gehaald.

Bij Don Bosco krijgen ze de ruimte zichzelf te ontwikkelen, te groeien en een toekomst op te bouwen. Ze leren hier wat goed is en wat niet goed is, samen- en zelfstandig werken, en ze leren hun plaats in het systeem in te nemen. Wat de jongens hier niet krijgen, zijn persoonlijke aandacht en liefde. En dat is juist wat deze kinderen zo hard nodig hebben. Hier ligt de focus niet op dat wat de jongens goed doen, maar alleen op dat wat ze niet goed doen. Aan beloningen doen ze niet, straffen des te meer.

Uncle ‘Stok' is gepromoveerd tot Sir ‘Stok' en blijkt Markse te heten. Het zal wel duidelijk zijn dat het niet gewoon een wandelstok is. De jongens worden ermee geslagen. Niet alleen Sir ‘Stok', maar ál het observerend personeel slaat. Bij gebrek aan een stok wordt het gewoon met de hand of het dichtstbijzijnde voorwerp gedaan. Mij is ook een stok aangeboden, maar ik heb die resoluut afgeslagen. Zijn ze gek geworden ofzo..?! Nee, ik doe daar niet aan mee. Bij de eerste paar slagen die ik meemaakte, kromp ik inelkaar, werd ik acuut misselijk en kreeg ik de neiging er tussenin te gaan staan om de klappen op te vangen. Intussen is er toch een soort vrede in mij ontstaan: hier is het normaal, het is de norm. Ik realiseer me dat ik niet de persoon ben om er verandering in te brengen. Ik wil het wel, maar ik kan het niet.

En alles wat de jongens zien, doen ze na. Ze slaan elkaar met stokken of gooien met stenen. Vaak zonder enige aanleiding. Er glijden dagelijks heel wat tranen over de jongenswangen.

Ik heb geprobeerd ze ook iets anders te laten zien: dat ik ze waardeer en respecteer en persoonlijke aandacht voor ze heb. Ik zie ze dan ook niet als een grote groep jongens, maar als 62 bijzondere individuën.

De zes weken Don Bosco zitten er voor mij bijna op, maar ik kan het niet voor elkaar krijgen om in een keer afscheid van ze te nemen, dus ik heb nu al besloten dat, voor ik eind november het land verlaat, ik ze nog een paar dagen ga bezoeken.

Mam hangt nu nog in de lucht, maar ik hoop haar vanaf morgen mee te laten genieten van mijn nieuwe wereld. Ik kijk uit naar het weerzien.

Liefs, Bo

Reacties

Reacties

Claudia

Lieve Bo, wat een ontroerend verhaal! Ik wens je een mooie reis met je mama toe. Heel veel liefs

Jenni Richardson

Hi Bo, tja je hebt gelijk meis, het leven in Azie is nou eenmaal anders dan hier, en hoe dieper je graaft hoe meer verschillen je zal zien. Maar het blijft moeilijk om al die ellende te zien. Maar vergeet niet, jij doet nu al veel meer dan de meeste buitenlanders - je probeert iets eraan te doen, al is het maar voor een korte tijd - het maakt wel een verschil. Zoals je zegt, ze krijgen geen persoonlijke aandacht en liefde, en dat heb jij ze wel gegeven en daardoor hun leven een stuk aangenamer gemaakt. Je wordt zelf ook een stuk wijzer en je zal je leven hier in Nederland veel meer waarderen als je thuis komt. Zoals ik eerder schreef in je boekje, je gaat weg als een meisje en zal terugkomen als een vrouw. Ik ben supertrots op je Bo - ga zo door. Geniet van de reis met Lisette naar je volgende bestemming - dat wordt ook een avontuur! Veel liefs aan jou en Lisette van Jenni en Philip xxxxx

Maria

Ha Bo, wat een mooie verwoording en acceptatie.
Het lijkt mij een geweldige ervaring om dit alleemaal van zo dichtbij mee te mogen maken.
Geniet lekker met Lisette!!

Zoen voor beiden, Maria

Janneke

Bo, wat een verhaal weer.. lijkt me inderdaad ook heel moeilijk om dat aan te zien, maar het lijkt alsof je het een soort van geaccepteerd hebt.. wat denk ik ook het enige is wat je kan doen, want je kan het inderdaad niet veranderen. En ik denk dat de liefde die jij al die jongetjes geeft ontzettend belangrijk en goed voor ze is.
Heel veel plezier met Lisette, jullie gaan het vast fantastisch hebben samen!

Liefs Janneke (van Leeuwen)

Rianne vd Geld

Hoi Bo,
Onthoud dat je niet de hele wereld kunt veranderen, het zijn slechts druppels maar toch.......... jij hebt hier wel je steentje aan bijgedragen dat de jongens weer eens hebben kunnen lachen, dansen, genieten van je aandacht. Ik weet zeker dat ze je zullen gaan missen. Ik wens je een fijne tijd met je moeder en veel succes met je volgende project! Bedankt voor alles!

Groetjes Rianne
Stichting Help Sri Lanka Nu!
www.helpsrilankanu.nl

Michiel

Hee Bo! Keep it up Girl! Erg indrukwekkend om je verhaal te lezen! Wat je niet schrijft maar waar ik wel benieuwd naar ben hoe de kinderen reageren als jij laat zien dat je ze wel waardeert, respecteert en persoonlijke aandacht voor ze hebt. Zie je ander/positiever gedrag?

Heel veel succes/plezier nog! xx

annenienke kloeze

Lieve Bo,
Ik heb net een nieuwe computer en kan nu eindelijk je berichten openen. Wat een prachtige ervaringen! Wat ontzettend stoer dat je in je eentje daar naartoe bent gereisd. In de trein zitten en dan niet weten wanneer je er uit moet!!

Ik weet zeker dat je het verschil maakt voor deze jongens. Daar moet je maar aan denken als je ze geslagen ziet worden.

Doe je veel groeten aan je moeder als ze er straks is?

Heel veel liefs voor jou,
Annenienke

Remon

Ongelofelijk mooi verhaal Bo!! Je kan niet alles veranderen maar ik denk dat je voor meer veranandering hebt gezorgd dan je zelf denkt?!

Geluk....

Chrissie

Wat een geweldig avontuur, met mooie personen! Waar jij een stukje blijheid en geluk voor kan zijn!

Wat leuk dat je mama nou ook komt en een stukje mee kan beleven!

Liefs

Kee

lieve Bootje
heerlijk dat Mampje nu bij je is
en verder denk ik en we heel veel aan je en voel en beleef ik jou en de jongens helemaal mee. Je vertelt alles zo treffend. Ik weet zeker dat je een verruimende en verzachtende invloed op de mannetjes hebt. echt vreselijk om straks afscheid van ze te moeten nemen, je gaat zoveel van ze houden en ook die vele aandacht van hun voor jou en van jou voor hun zal je missen. Wat een intense tijd! en wat zullen je kijk je gedachten en je gevoel veel verder opengegaan zijn. Je doet het geweldig!
Jammer genoeg bekijken wij geen fotoos omdat die heel veel van ons budget op de internetstick opeten. Dan kunnen we telkens niet verder omdat er eerst weer budget opgezet moet worden.
Verder is ons bootleven fijn en gezellig en zijn we lekker bezig met van alles maar zo gauw het december wordt vertrekken we naar de warmere contreien om pas in april terug te keren.
Dag lieve Bootje heb samen met je Mampje een prachtige tijd; Dikke kussen voor jou en Liset

mark van praagh

Lieve Bo,
Van Lisette kreeg ik je blog adres vlak voor ze naar je toe ging. Wat goed om dit allemaal te kunnen lezen, wat een bijzondere ervaringen doe je op!!
Ik hoop ook dat je het goed hebt (gehad?) met Lisettes bezoek!
Heel veel succes op je nieuwe plek, ik lees graag je vervolg verhalen,
veel liefs en het allerbeste!
mark

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!