Bo's reisverhalen

Samen Onderweg

Hallo allemaal!

Na een warm en vrolijk mamaweerzien en een uitgebreide kennismaking met de jongens; hun onderkomen; hun leefstructuur en het terrein van Don Bosco hebben we twee superleuke dagen bij het Boys' Home. De jongens zijn enorm geïnteresseerd in 'amma Bo' en voeren soms lachwekkende shows op. Het is warm: zelfs de Sri Lankanen puffen en steunen onder de last van de hitte: het is dik boven de 40 graden. Wij passen onze bewegingen en ons tempo aan. Na twee dagen verlaten we bepakt en bezakt -want alles moet mee- Maggona voor de tocht naar het St. Mary's College in Trincomalee. We hebben onze reis nauwkeurig uitgestippeld, want we willen veel zien in een korte tijd. Eerst met de trein naar Colombo en dan via Kandy, Badulla en Ella terug naar Kandy en vervolgens via Dambulla met de bus naar Trinco.

We besluiten zo veel mogelijk met de public services te reizen, en dan vooral met de trein. Het rollend materieel hier is van lang geleden: zeker 150 jaar oud. Maar het rijdt. Een dikke vette dampende diesel trekt een lange sliert wagons door het landschap. En hoe! Alle ramen en deuren staan open en overal staan, hangen en leunen mensen frisse lucht te happen. Zo gauw de sleep in beweging is, krijg je aangename rijwind, want de gammele ventilatortjes kunnen niet verhinderen dat iedereen in no time doorweekt is. Die 'frisse' lucht valt trouwens wel mee: de helft van de tijd adem je de uitstoot van de dieselloc in: niet gekatalyseerde, ongefilterde halfverbrande dieselroet. Na een treinreis van zo'n 9 uur hebben we het gevoel dat we van binnen net zo smerig zijn als van buiten. Maar niemand maalt erom. Wij dus ook niet.

De trein is een echte bezienswaardigheid, omdat ie maar twee keer per etmaal voorbijkomt: iedereen zwaait naar de passagiers en er wordt druk teruggezwaaid. En iedereen lacht. Wij ook. Het is leuk om zo te reizen. Ook als we de eerste vier uur moeten staan -de kans op omvallen is nihil: we staan strak op elkaar geperst- en zelfs als na een tijdje een penetrant stinkende pisrivier de coupé instroomt: de wc kan het niet bolwerken... Jekkie. Maar leuk. We zetten een van de rugzakken een etage hoger, want we willen geen plaszak... Toch wel fijn als we de laatste 5 uur kunnen zitten. De railcatering is hier trouwens fantastisch! Telkens als de trein vaart mindert, springen er kleine tanige mannen aan boord, met manden vol heerlijkheden. Vers geschilde ananas en mango; pindarepen, zoete broodjes en allerlei gefrituurde dingetjes. Ieder zijn eigen specialiteit en zijn eigen verkoopriedeltje. Als we 'Waddiewaddieieie!' horen roepen, letten we op, want de maiskoekjes van de waddieman zijn super lekker! Na negen uur treinen zijn we verzadigd van de waanzinnige vergezichten en de pisstank. We zijn compleet geshaket, want die trein waggelt en schudt als een wilde.

De frequentie van het treinverkeer is vele malen lager dan die van het busverkeer: de meeste mensen pakken de bus, wat overigens ook een stuk sneller is. Toch is het niet ongewoon om 3 uur heen en 3 uur terug in de bus onderweg naar je werkt te zijn. De meeste bussen hebben veel haltes, waar ze eigenlijk nauwelijks stoppen; hooguit om er wat mensen uit te laten. Wil je erin? Dan zal je op een rijdende bus moeten springen, -op een kluitje. En iedereen moet mee, dus iedereen gaat ook mee. Letterlijk uitpuilend OV.

De bussen baren geen opzien in het stads- en streekvervoer: niemand zwaait. Er zijn zeker zes keer meer bussen dan auto's en ze komen echt overal. Ze banen zich luid toeterend een weg door het gekrioel van tuktuks, brommers, auto's en -vooral- medebussen. Er gaan nog geen 20 seconden voorbij zonder geclaxonneer, behalve als het bord ‘verboden te toeteren' opduikt (bijvoorbeeld bij tempels). Wonder boven wonder houdt iedereen zich eraan.

Het is altijd druk op straat. Rond 07.15 uur zie je veel kindertjes in uniform naar school gebracht worden door 1 of soms zelf 2 ouders. Kinderen worden heel zorgzaam behandeld. Heel veel moeders lopen rond met en slapend kindje dicht tegen zich aan: van ieniemini zuigelingteje tot peuters van zo'n 2,5 jaar oud. Ouders en kinderen hebben plezier samen en zijn lief voor elkaar: vader frommelt een muts (!) op het hoofdje van zijn baby; dochter veegt met een zakdoekje -dat ze uit haar schooltas tovert- de zweetdruppels van haar moeders voorhoofd.

Het is heet, het is druk en niemand ergert zich aan wat dan ook. Iedereen is rustig en gelaten. En opgewekt. Drie talen in 1 land (Singalees, Tamil en Engels) en heel veel mensen van diverse oorsprong en met uitgesproken eigen geloofsovertuigingen: er is een grote diversiteit in dit land. De allerarmsten en de allerrijksten en alles wat ertussenin zit, ontmoet elkaar op straat. En geen onvertogen woord of gebaar. Tenminste in het midden en zuiden van het land. In het noordelijke deel is het anders: het straatbeeld wordt bepaald door roadblocks, militairen met automatisch wapen en politie. De hoofdwegen staan onder politiebewaking: om de 300 meter een agent. Ze hebben niet veel te doen; sommigen staan -letterlijk- uit hun neus te eten. De sfeer in het noorden is een stuk grimmiger dan zuidwaarts; mensen zijn meer in zichzelf gekeerd, norser en haastiger.

Een plaatselijke tuk-driver in het noorden durft ons -nadat hij ons al drie keer eerder vervoerde- er wel wat over te vertellen. Een bevriende tuk-driver is omgekomen bij een aanslag; zijn eigen tuk is beschoten, want hij staat op de dodenlijst. Alleen vanwege geloofsovertuiging. Verhuizen naar een vrediger deel van het land doet hij niet; niet zolang zijn oude vader en moeder nog in leven zijn. Zijn tuk-verdiensten deelt hij met zijn bejaarde ouders. Hij laat ons foto's zien van een opgeblazen tuk: zijn vorige. In de huidige zit een kogelgat. Brr.

Behalve veel mensen, veel bussen en een overweldigende natuur, heeft Sri Lanka ook honden. Heel veel honden. Ze zijn van niemand, ze doen niks en ze zijn overal. Het is een klein tot middelgroot formaat, in alle denkbare kleurstellingen. Overdag liggen ze voor pampus in de schaduw en wordt het 's avonds iets minder heet, dan staat er eens eentje op om een beetje eten bij elkaar te scharrelen. Ze worden doorgaans met rust gelaten door iedereen, ze blaffen bijna nooit en je kunt rustig over ze heen stappen. Maar ligt er eentje echt in de weg, dan deinst de Sri Lankaan er niet voor terug een meedogenloze schop uit delen. Echt zo naar om te zien. En zo treurig voor die beesten. Kom je er eentje tegen die wakker is en praat je een beetje tegen 'm, dan blijft ie staan en begint heel zielig te huilen. Ze zijn vast eenzaam, ook al zijn ze met heel veel.

Vogels zijn er in soorten en maten: heel prachtig fel-gekleurde en onooglijk kleine, maar je hoort altijd overal hun gezang, ook middenin de stad. Naast de duizenden muskieten, stikt het hier ook van de cobra's; dieren waar de Sri Lankanen totaal niet blij mee zijn. Laat er een zich zien, dan wordt ie zonder pardon doodgemept en van het terrein verwijderd. Apen zijn er ook in overvloed: die kunnen een plek echt 'enteren' en alles verwoesten. Ze worden met steentjes uit een katapult beschoten. Ook als het een kleintje is of een moeder met jonkie. Wordt er eentje geraakt, dan krijst ie het uit van de pijn. De anderen weten dan wel meteen dat het een onveilig gebied is en ze beter uit de buurt kunnen blijven. En wat wij echt supergriezelig vinden: er zijn hier hele grote kakkerlakken. Steven (onze held!) heeft er een gevangen die in onze kamer rondsprintte.

Leo en Steven (vader en zoon) hebben twee weken lang allerlei projecten bezocht, die Leo al jaren steunt (onder andere het St. Mary's College). Ze zijn nog bij me langsgekomen bij Don Bosco en later zijn we samen naar het olifanten weeshuis gegaan.

Wat een tocht! Wat een natuur! Wat een mensen! Wat een land! Wat een ervaring! Er is zo veel te observeren en zo veel mee te maken, dat onze reis maanden geduurd lijkt te hebben. Inmiddels is mam weer terug in Nederland en ben ik aan het werk op het St. Mary's College.

Liefs,
Bo

Reacties

Reacties

Jenni Richardson

Lieve Bo, wat ontzettend leuk om weer 1 van jouw verhalen te lezen - zoals iedereen zegt, je ziet alles zo voor je! Ik heb Lisette uitgebreid gesproken na haar terugkomst en ze vertelde net zo enthusiast als jij over Sri Lanka! Zo leuk dat jullie samen zo'n mooie en leerzame ervaring hebben kunnen delen! We hopen dat je dit 2e plek net zo leuk vindt als de Den Bosco Boys Home. Je hebt geloof nu flink de reis bug gekregen! Enjoy en een hele dikke kus van ons. Liefs van Jenni en Philip xxxx

lili

Wat een prachtig verhaal weer Bo; als ik het lees, lijkt het of ik er zelf bij ben! Veeeel liefs! Lili

Laura

Geweldig, wat een belevenis! Leuk om met je 'mee te reizen'. Blijf je suf genieten Bo'tje, dikke kus! Laura en Remko en een knufje van Djoy

Annemieke Ruijzendaal

Wat een verrijkingstocht, ik ben bijna jaloers !
(tot ik lees over cobra's :-)

Tot het volgende hoofdstuk,

groet van Annemieke (en mijn dochters die je ook lezen)

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!