Bo's reisverhalen

Van boys naar girls

Hallo allemaal,

Als ik al een tijdje wakker lig, hoor ik een geluid dat ik niet meteen kan plaatsen. Droom ik? Het geluid versterkt met de minuut sjoef-sjoef-sjoef. Ik sta op en kijk uit het raam. Het is nog pikkedonker. Rond het basketbalveld, waarop mijn kamertje uitkijkt, bewegen zich allemaal schimmen. Ik kan de meisjes van het Marian Hostel nog maar net onderscheiden. Ik weet meteen dat het 05.00 moet zijn, want dan begint hun dag met het rennen van tien rondjes om het veld. Het geluid van sloffende slippers vult de nog duistere en stille ochtend. De meisjes zijn moe en hebben een hekel aan rennen, al helemaal op dit tijdstip. Erg hard gaat het dan ook niet, tot op het moment dat Sister Pavalaranee, hoofd van het hostel en St. Mary's College, verschijnt. Hun minipasjes worden iets groter en het geslof vervaagt. Ze zijn met te veel om allemaal in dezelfde cirkel om het veld te gaan, dus is er een binnenring en een buitenring, die in tegengestelde richting ten opzichte van elkaar draaien. Na het rekken en strekken en de ademhalingsoefeningen, verplaatst de hele groep naar een Mariabeeld op de binnenplaats, waar ze de ochtend een welkom toezingen. Daarna verdwijnen ze naar de slaapvertrekken om zich te wassen en te verkleden.

Zelf spring ik ook snel onder de ijskoude (!) douche en maak me klaar om samen met de Katholieke meisjes naar de kerk te gaan, op het terrein van het Marian Hostel. De kerkdienst duurt ongeveer een uur: van zes tot zeven. Ik zit naast Sister Vigita en kijk hoe de meisjes zich haasten naar hun plek. Ze dragen allemaal hun schooluniform en hebben keurig haar: de oudere meisjes twee vlechten met strikken van zwarte linten, de jongere meisjes klipjes of een diadeem. Sister Vigita overhandigt me een boekje. Ik sla het open, maar heb er niks aan, want alles is in Tamil geschreven. Tamil is de taal die in het noorden van Sri Lanka aangehouden wordt. Ik herken wel een paar woorden, die in het Singalees hetzelfde zijn. Ik luister met genoegen naar de klanken, die fraaier klinken dan het gedreun dat ik gewend ben van de jongens. Na een paar dagen prevel ik al met ze mee in de kerkbanken, zonder idee te hebben wat ik eigenlijk zeg, maar ik ben ervan overtuigd dat het niet verkeerd kan zijn.

Onder de hostelgirls zijn ook Hindi- en Moslimmeisjes. Die gaan niet naar de kerk, maar moeten klusjes doen, waaronder planten verzorgen, bladeren vegen en helpen in de keuken. Door een drietal meisjes wordt het ontbijt vanuit een grote kookpot over 67 borden verdeeld. Zo gauw het opgeschept is, luidt een van hen de bel en komt iedereen naar de eetzaal. Daar stellen ze zich in twee rijen op om te bidden, ditmaal doet iedereen mee. Een van de kitchen aunties loopt langs met een bamboestok. Sta je niet recht genoeg, bid je niet hard genoeg of word je erop betrapt helemaal niet te bidden, dan kan je een tik verwachten.

Het ontbijt is altijd simpel: kleine ronde groen/bruine bonen met kokosnootrasp, kikkererwten met rode chilipepers, brood met sambal (zoals ik dat ken uit Maggona: kokosnootrasp met rode chilipepers en ui), melkrijst of ballen die zijn gemaakt van bloem, kokosnootrasp en suiker. Naast het ontbijt krijgen ze ook elke ochtend thee of koffie, dat beter energydrank genoemd kan worden: in één liter doen ze 9 soeplepels suiker! Echt mierzoet, om misselijk van te worden.. Met een plastic maatbeker scheppen ze het uit een emmer. Zo'n zelfde emmer die wij gebruiken om onkruid in te verzamelen als we in de tuin werken. Al moet ik zeggen dat ik liever uit onze tuinemmer drink, dan uit deze emmer.

Ik eet in de keuken samen met een van de meisjes, Mithu. Ze is door Sister Pavalaranee aangewezen als mijn persoonlijk hulpje en ze doet dat met volle overgave. Zo wacht ze me 's ochtends op, wil ze na het eten mijn bord afwassen, wat ik uiteraard gewoon zelf doe; ze brengt me thee en tussendoortjes tijdens mijn middaglessen en begeleidt me 's avond naar mijn kamer. Al snel is ze niet langer mijn hulpje, maar mijn lieve aandachtige zorgzame kleine zusje. Zij en de andere meisjes noemen me Bo Akka, wat grote zus Bo betekent.

De fietsenrekken van het St. Mary's College, een Primary-, Secondary- and High School, waarvan alleen de High School al zo'n 1200 meisjes telt, beginnen vol te stromen als ik naar mijn eerste les loop. Het is een mooi gezicht: ze zien er allemaal hetzelfde uit. Ook de docenten zijn allemaal hetzelfde gekleed. Ik baar heel wat opzien, want hier ben ik wel heel erg opvallend en wit. Ik word de eerste paar dagen dan ook regelmatig schaamteloos uitgelachen, maar gelukkig draait dat snel bij. Het Marian Hostel bevindt zich op het terrein van het St. Mary's College, dus ik zou er binnen vijf minuten kunnen zijn, als ik onderweg niet steeds word aangesproken... Zowel de leerlingen als de docenten vinden me interressant en knopen dan ook graag een gesprekje aan. Vrolijk lachende meisjes, sommigen ietwat verlegen en verscholen achter anderen, zeggen als ik voorbij loop in koor: ‘Good morning Bo Teacher!', waarbij ze hun handen vouwen in de gebedshouding, hun vingers gestrekt tegen elkaar.

De schooldag begint al zeer gedisiplineerd. Alle meisjes stellen zich muisstil op in rijen, gecoördineerd door de Sisters en docenten, voor hun eigen schoolgebouw. De school bestaat uit verschillende gebouwen, die opgedeeld zijn naar de verschillende grades: van grade 1 tot en met grade 13. Op het teken van een van de coördinatoren beklimmen de meisjes, klas voor klas, de trappen, dan pakken ze de eerder begonnen gesprekken weer op of beginnen nieuwe. Het is een gezellig gekakel. Tja, het zijn niet voor niets meisjes.

Mijn rooster is heel onregelmatig, maar dat hindert niet, want op de momenten dat ik geen les geef, bereid ik mijn volgende lessen voor. Heel efficient. Ik heb zo'n 100 middelbareschool leerlingen, verdeeld over drie klassen, die ik elke dag les geef. Het lesgeven bevalt me erg goed. Ik laat ze hardop lezen en verhaaltjes schrijven, ik leer ze grammatica, werkwoordspelling en zinsopbouw en ik toets hun vorderingen, die ook echt meetellen voor hun overgangsrapport. Mijn leerlingen zijn eigenwijs, en ook oplettend en ijverig, maar boven alles zijn ze ontzettend lief. Elke dag word ik overspoeld met cadeautjes. Een meisje komt verlegen op me afgestapt, steekt haar handen vol versgeplukje bloempjes voor zich uit en zegt: ‘Bo Teacher, for you.'. Ik neem ze aan en steek ze in mijn haar. Ze noemen me ook wel ‘Flower girl' en ‘Butterfly'.

Alle lessen beginnen en stoppen gelijktijdig. Aan het einde van elke les gaat er een buzzer en staan alle leerlingen op. Dan bidden ze in het Engels(!) aan de hand van een bandje en daarna zingen ze een lied in Tamil. Wanneer ik aanstalten maak om het lokaal te verlaten, zeggen alle nog rechtop staande studenten tegelijk: ‘May God bless you and please meet you teacher!'. Mijn collega's kunnen na deze woorden altijd ongehinderd naar de docentenkamer of naar hun volgende les, maar ik kom niet zo makkelijk weg. ‘Bo Teacher, oooh Flowergirl, you so beautiful', zegt een van mijn leerlingen, terwijl ze mijn hand vastpakt en er zachtjes over begint te aaien. Een ander valt haar bij: ‘Oh, Bo Teacher, you beautiful, you same doll.'. Weer een ander raakt voorzichtig mijn haar aan, maar trekt snel haar hand terug na een boze blik en een afkeurend woord van een van haar klasgenootjes. Inmiddels voegen zich ook leerlingen van andere klassen rond de clan om mij heen: ‘Teacher? What's your name? ... Ah! Nice name!'. Een meisje stapt vanuit een giechelend groepje dat iets verderop staat op me af. Ik zie nog hoe de andere meisjes aan hun neus voelen als ze begint te spreken: ‘You nose alagu... uhh... beautiful, teacher!'. ‘Teacher? Teacher..?', een van mijn leerlingen trekt aan mijn arm, waarna ik haar aankijk en zij vervolgt: ‘Miss Bo... You look so smart, teacher!'. Deze opmerkingen, vleiend en soms ook ietwat gênant, komen de hele dag voorbij.

Na school kleden de meisjes die in het Marian Hostel wonen zich om: uniformen uit, en vrolijk gekleurde jurkjes en rokjes aan. Daarna gaan we lunchen. Opnieuw zetten drie meiden 67 borden klaar en klinkt de bel voor het eten. De lunch is altijd uitgebreid: rijst met verschillende soorten curries. De curries uit het noorden, Tamil-style, zijn anders, maar heerlijk! Voor mij is niets meer te pittig. De 3 kitchen Aunties zijn dol op me, vooral Maler Auntie. Ze kan geen genoeg van me krijgen. Ze wil voortdurend aan me zitten, me knuffelen, zoenen, aan m'n haar wriemelen of in mijn wang knijpen. De andere Aunties, Grace Auntie en Rohini Auntie, willen voornamelijk foto's maken en me koppelen aan een van hun zonen.

Na de lunch bereid ik mijn middaglessen voor. Deze lessen zijn alleen voor de hostelgirls van grade 6 t/m 9. Van 15.00 tot 18.00 melden zich om de beurt de verschillende grades bij mij. Ik heb een heel eigen gebouwtje, daar geef ik mijn lessen in de voorhal: zittend, dan wel liggend, in een kring op de grond. Overal zwerven boeken, schriften, pennen en potloden. Onderling maken ze ruzie wie naast mij mag zitten en welke grade wanneer aan de beurt is. Ze houden zelf de tijd in de gaten, tenminste de grades die volgen, want eigenlijk willen ze nooit dat een les is afgelopen. Ze smeken me om verlenging, klampen zich aan me vast en weigeren te vertrekken. Pas wanneer ik zeg dat de les van morgen niet doorgaat als ze niet snel verdwijnen, druppelen ze teleurgesteld af. Voor de deur draaien ze zich nog om en zeggen om de beurt: ‘May God bless you and please meet you teacher! Bye Bo Akka!' ‘Boka? Boka? Boka..?!' [ik kijk op] ‘Bye! Bo Akka..! Bye!'

Om 18.00 begint het bidden in de chapel met meteen daarna de bible sharing voor de Katholieke meisjes. Hindoes en Moslims zitten in de galerij naast de chapel en turen in hun schoolboeken. Rond half acht gaat nogmaals de eetbel en komt iederen uit de chapel, en van de vloer waarop ze hun huiswerk maken, naar de eetzaal. Het avondeten is exact hetzelfde als de lunch, maar dan koud. Dat is echt niets voor mij: koud eten... Maar alles went. Echt.

Vanaf 20.00 moet iedereen weer aan de zelfstudie. De jongere meisjes tot 21.30, de ouderen tot 22.00. Ik ben vrij om te doen wat ik wil. Meestal ben ik zo uitgeput dat ik naar mijn kamertje ga, douch en lekker in bed ga liggen.

Veel liefs, Bo

Reacties

Reacties

lili

LEUK LEUK LEUK !!!

Wik

Haha! Leuk om te lezen Bo Teacher, Butterfly, Flower Girl! XD Ik hoop dat je het naar je zin hebt! Zo te lezen wel, haha. Veel plezier! Hou je taai

Tsüsch

Anne

Wauw Bo!! Goed beschreven, lijkt net of ik erbij ben. Supergaaf! ( ook al is het dan geschiedenis ;) )
Knuffel.

KY

Hi lieve Bo!
Wat een gezellig boel daar;) klinkt echt super!
Ik hoop dat het goed gaat met je!
Heel veel plezier!
Liefs kus

Jenni en Philipo

HI Bo, Wat leuk om weer zo'n interessante en leuke verhaal te lezen. En wat klinken de meisjes echt "boarding school" typjes - heel keurig allemaal - maar alleen omdat het moet van de leiding! En wat leuk van al die koosnamen - the flower girl - die houden wij erin! Hoop dat je geniet weer van Sri Lanka. Veel liefs en een dikke knuffel Jenni en Philip xxxx

Claudia

Weer een prachtverhaal! Liefs, je tante

Rins

Bo, wat schrijf je ontzettend goed! het is net alsof ik een leuk boek aan het lezen ben, echt heel leuk!

En dan de verhalen.... Klinkt wel heel erg leuk! al die schattige kindjes, die je begroeten met 'Hello Bo teacher!', geniaal!

En ook een hoop foto's, mooie site hoor! hoelang blijf je nog in verweggistan?

Het temperatuurtje klinkt wel als Bo-vriendelijk, volgens mij hou je altijd wel van goed warm weer!

heel erg veel plezier en veel groetjes aan je kleine vriendjes en vriendinnetjes, vooral dat ontzettend schattige hulpmeisje!

xXx

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!